date

Ik ga op date. En niet met een random student die me na een te dronken avond mee uit vraagt en zelfs geen tinderdate. Ik ga op een échte date, met een échte man. 
Een man die vijf jaar ouder is als ikzelf en me elke avond een slaapwelsmsje stuurt. En bovendien ook veel te knap voor me is, maar ik ben zo al te zenuwachtig om me daar ook nog eens zorgen over te maken.

Het is bijna drie jaar geleden dat ik nog op een eerste date ging en hoewel ik dus wel een klein beetje ervaring heb, voelt het alsof ik nog nooit met een man heb gesproken. Hij vroeg me eergisterenavond mee uit, en heb die nacht geen oog dicht gedaan en ben van de zenuwen bijna mijn bed uit gebibberd.  En ik vroeg mezelf af of dat nog normaal was.

En pas de volgende ochtend had ik het door, ik was niet enkel zenuwachtig. Ik was bang. Niet omdat hij knapper is als ik, of een stabiele job heeft, of me heel voorzichtig mee had uitgevraagd ondanks dat hij wist dat ik een emotioneel wrak kan zijn. Maar omdat ik bang was dat het wat gaat worden, en hij dan sterft.

Of zelfs dat niet eigenlijk, gewoon dat het misschien wat wordt. Want wie gaat er nu op date, slechts een dikke maand nadat haar ex is overleden? Is dat wel normaal?

Ik ben eigenlijk doodsbenauwd om met deze knappe, beleefde vriendelijke man op date te gaan. En toch ga ik gaan. En hoewel ik niet weet wat me nu het meeste zorgen geeft: dat het wel klikt, of net niet. Ik ga me niet laten doen, door een ex die ervoor gekozen heeft om zijn leven te eindigen.