vrijdag 16 februari 2018

kwaad

Ik was niet zo verdrietig als je misschien zou denken toen ik het bericht kreeg dat m'n ex was overleden. Ik was natuurlijk wel geschrokken omdat hij er ineens niet meer was. Maar mijn eerste reactie: ik was kwaad. Ik had, toen we uit elkaar gingen, tegen iedereen die het maar wilde horen gezegd dat hij hulp nodig had, dat hij het anders niet zou halen.

Ik zorgde ervoor dat hij werd opgenomen in een spychiatrische instelling en ik had duidelijk gezegd dat hij iedereen daar zou proberen te manipuleren. Ik had duidelijk gezegd dat hij een probleem had met drank en pillen. En niemand heeft naar me geluisterd. Na een week was hij zonder enige begeleiding weer op 'vrije voeten'.

En nu, enkele maanden is hij dood, en ben ik kwaad. Op het systeem, omdat niemand naar me luisterde, omdat niemand me echt heel serieus nam. Ik was immers zijn ex, ik wilde toch enkel maar zijn leven naar de klote helpen?

Waarom ben ik nu niet verdrietiger? Ik heb al gerouwd. Vanaf het moment dat ik een punt zette achter onze relatie heb ik gerouwd omdat ik wist dat hij ging sterven. Was het niet op dat moment, dan was het binnen een week, enkele maanden of in het beste geval een jaar. En ik had gelijk. Ik wist dat de telefoon op een gegeven moment ging komen. Ik wist dat hij ten dode was opgeschreven. Dus het is geen verrassing.

Op zijn doodsbrief staat "dat hij ons onverwacht verlaten heeft". Onverwacht mijn kloten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten