deel 1

Nu ik enkel en alleen lijk te schrijven over mijn break-up is het precies of ik niets te zeggen heb. Alsof mijn leven nog steeds rondom hem draait. En ergens is dat ook. Maar deze blog is ook gewoon mijn uitlaatklep, dus waarom niet heel de situatie er uit 'kotsen' en het dan gewoon verder te gaan. Misschien helpt het nog iemand die in dezelfde situatie zit. Of misschien is het gewoon eens een keertje wat anders dan modeblogs of vrouwen met een midlifecrisis. (in mode ga ik trouwens nooit uitblinken, ik draag fleecetruien... blijkbaar is dat niet cool. En op mijn midlifecrisis moet je helaas ook nog even wachten)

Het is gek soms, hoe je achteraf kan terugkijken naar je leven en denkt: wat voor een stomme achterlijke geit was ik eigenlijk? Waar ik wel nog even bij moet verduidelijken dat mijn ex me altijd graag heeft gezien en me nooit opzettelijk heeft pijn gedaan. Maar de realiteit is dat ik wel huilend in mijn bed lag en het gevoel had alsof ik al dood was. 

Het is moeilijk om één moment te kiezen om mijn verhaal te starten. Misschien moet ik beginnen door te zeggen dat twee jaar misschien niet veel lijkt, maar we samen wel heel veel hebben meegemaakt. Ik was de eerste vriendin die hij had nadat zijn vorige vriendin was overleden. Hij was mijn eerste grote (volwassen) liefde. We woonden na enkele maanden samen en ik verzorgde hem toen hij bestraling moest krijgen omdat zijn kanker misschien terug was. We waren altijd bij elkaar.

En dat is misschien waar het begon. Hij vond mijn vriendinnen té... té luid, té gewoontjes, té sletterig... dus verwaterde die contacten. En als ik al eens iets deed dan moest hij mee, anders zat hij zo zielig alleen thuis. Ik stopte met bloggen, omdat hij dat niet leuk vond. Ik luisterde niet langer naar jazz, want daar hielt hij niet van. Ik gaf mijn gezonde eetpatroon op, want hij at geen warme groentjes. Maar ach, je ziet mekaar graag. Dus waarom niet? Wat maakt het uit, een hobby of een extra pak frieten?

Hij had altijd slaapmedicatie genomen, zo lang ik hem kende. Maar in het begin ging dit prima. Maar na een tijdje ging het mis. De laatste maanden van onze relatie printte hij de hele nacht valse voorschriften uit, die ik dan moest knippen omdat hij niet recht kon knippen. En ik mocht het zeker tegen niemand zeggen, of zijn carrière binnen de geneeskunde ging eraan. En dus nam hij in plaats van de gewone dosis van 1 pilletje ongeveer het 13-dubbele per nacht. Wanneer ik op stage was sliep hij de hele dag omdat hij 's morgens gewoon een tweede dosis nam. Naar de les, of werk of stage moest hij niet. Maar ik moest hem elke dag bedanken wanneer hij had opgeruimd of al naar de winkel was geweest omdat het toiletpapier op was. 's Avonds moest ik mee naar de winkel, ik moest uiteindelijk iets koken wat hij graag at. In het weekend poetste ik het appartement.

En toen kreeg hij zijn epileptische aanval. Ik stond beneden toen ik hem van de trap hoorde vallen en naar boven liep om mijn lief schuimbekkend onderaan de trap te zien liggen en geen reactie van hem kreeg. En belde ik voor de eerste keer in mijn leven de ambulance. Tussen dat de ambulance er was en mijn vriend terug bij bewustzijn kwam dacht ik dat hij stierf, dat hij gewoon dood was. Een hersenbloeding of iets dergelijks. 

Toen hij besefte dat hij naar het ziekenhuis moest smeekte hij me om alsjeblieft tegen niemand iets te zeggen. En dus deed ik dat. En ik het ziekenhuis smeekte hij me om in Leuven te blijven. En toen hij daar lag in zijn onderbroek met een infuus beloofde ik dat. Ik probeerde een paar vriendinnen te contacteren om eventueel op hun kot te blijven slapen. Maar het was vakantie en twee uur 's nachts op een dinsdag. Dus natuurlijk kreeg ik niemand vast. Dus hing ik maar een beetje alleen rond, in het midden van de nacht. En voelde ik me onveilig en alleen. Maar ik had het belooft om onze families niet in te lichten en om in de buurt te blijven. En dus deed ik dat. 

De volgende dag wachtte ik tot het bezoekuur. En mocht ik hem een kwartiertje zien. Hij wilde geen onderzoeken ondergaan. Had in zijn bed geplast omdat de verpleegkundigen hem niet zeiden waar het toilet was, ze hadden hem nog niets aangeboden om te drinken. Toen ik zei dat hij dat moest vragen werd hij kwaad. 

Verpleegsters moesten luisteren naar meneer de dokter.

Dus ging ik me verontschuldigen bij de verpleegkundigen, die me medelevend aankeken. En toen begreep ik niet waarom. Maar nu wel. 

Later die dag kreeg hij dan toch de toestemming om te vertrekken. Niet helemaal, maar de dokter zei dat het goed was. En dus namen we een taxi. Ik was ondertussen bijna 30 uur wakker. En toen we eindelijk thuis waren vertrok ik te voet naar een apotheker van wacht, 6 kilometer stappen. En ik belde hem op de terugweg dat ik zijn anti-epileptische medicatie had en dat ik over een half uur thuis zou zijn, en of hij alsjeblieft wakker kon blijven omdat ik mijn sleutels was vergeten, dat mijn gsm bijna plat was. En hij vroeg me naar het frituur te gaan. Dus deed ik dat, want hij was ziek, bijna dood... Ik was gewoon 32 uur wakker, dat was er niets.

Maar toen ik thuis kwam deed hij de deur niet open, nam hij zijn gsm niet op. Ik belde tot mijn batterij plat was. En stond een kwartier te bellen aan de voordeur. Tot de mensen op het terras van het theehuisje naast ons me geïrriteerd begonnen aan te kijken. Dus zette ik het pak frieten neer en schreef er met een pen op: "ik ben naar R." Mijn vriendin die in de buurt woonde. Dus wandelde ik de twee kilometer naar haar huis. Waar ze niet thuis bleek te zijn; maar waar ik van haar fantastische familie naar mijn ouders mocht bellen. Want op dat moment dacht ik: hij heeft terug een aanval gehad en ligt dood beneden aan de trap met een gebroken nek.

Dus kwamen mijn ouders met een reservesleutel een klein uurtje later liep ik de trap op. Waar hij niet was, geen antwoord. Ging ik kijken of hij misschien dood in bad lag, of in bed. Maar hij was er niet. Hij was niet thuis. En ik flipte. Ik werd gek. Met bijna 35 uur wakker, doodop. Zonder enig teken van mijn lief. Maar de frieten stonden binnen, en dus moest hij mijn boodschap gezien hebben.

Een half uur later, toen mijn gsm voldoende was opgeladen bleek dat zijn moeder me gebeld had. Om te zeggen dat het ziekenhuis haar had gebeld. En dat ze hem was komen halen omdat hij toch een onderzoek moest krijgen. Hij was woest, op het ziekenhuis omdat ze zijn moeder gebeld hadden. 

Mijn ouders brachten me naar het ziekenhuis en namen me toen mee naar huis. Na bijna 40 uur kroop ik in mijn bed. En mijn lief ging naar zijn moeder, die woest op me was omdat ik haar niet gebeld had. En mijn ouders waren woest, omdat ik ze niet gebeld had. En mijn lief snapte niet waar ik me zo druk om maakte, want alles was toch ok?

En zelfs nu wordt ik emotioneel als ik terug denk aan die hele, hele lange dag. En vraag ik me af waarom hij niet een berichtje had gestuurd naar R. of geen papiertje op tafel had gelegd, of tegen de buurman had gezegd dat hij naar het ziekenhuis was.