zee

toekomst

Soms dwalen mijn gedachten af naar vroeger, hoe we tot midden in de nacht lagen te praten over onze toekomst. Het lijkt nu allemaal ze dichtbij.
De toekomst. Het is geen leuk woord voor mij, alsof ik mezelf ervan heb overtuigd dat de toekomst enkel negatieve dingen gaat brengen. Alsof het enkel nog slechter gaat worden vanaf nu.

Hoe ik nu met mijn vingers langs de restanten van we ooit was wrijf, terugkijkend naar ons verleden. Zo waanzinnig mooi, hoe we in het verleden naar de toekomst durfden kijken.

Ik koester je, stop je veilig in het plaatsje bij mijn hart. Tot de toekomst er is en ik je vrij kan laten.

En als het me niet lukt, dan gaan we samen ten onder.

Verliefd

verlatingsangst

Dit ik last heb van verlatingsangst ga ik niet onder stoelen of banken steken. Het is niet iets waarvoor ik me schaam. Wat niet wilt zeggen dat het niet lastig is, want dat is het wel. En niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen rondom me, en dan voornamelijk mijn vriendin.

Van zodra we een beetje ruzie hebben, of zelfs maar een meningsverschil, schiet ik in paniek. Hij mag me 20.000 keer beloven dat hij me niet gaat verlaten en met diamanten ringen geven om die belofte te bevestigen. Maar in mijn hoofd gaat het zo snel dat ik de gedachten ook niet kan tegenhouden. En eenmaal dat ze er zijn, gaan ze niet meer weg.

Dan zit ik alleen thuis, omdat hij naar de dokter is, of naar de winkel, en het enige wat ik kan denken is: ''dat was het, ik zie hem nooit meer terug. Hij laat me achter.''

Terwijl hij in de realiteit nog nooit iets gedaan heeft waardoor ik eraan zou twijfelen dat hij me gaat verlaten of dat hij me niet meer graag ziet.

Maar het moet enorm vermoeiend zijn, dat kan niet anders...

alleen wonen

Ik zat in bad in het appartement van mijn vriend terwijl hij iets was gaan drinken met een vriendin van zijn vroegere studentenjob toen ik het plots besefte: ik ga nooit meer ergens alleen wonen. En eigenlijk vind ik dat wel spijtig.

Het was iets waar ik altijd al van gedroomd had, mijn eigen kleine appartementje waar ik kan doen en laten wat ik wil. Op kot zijn vond ik heerlijk! Maar toen leerde ik mijn vriend kennen en enkele maanden later huurden we samen een appartement. En daar heb ik geen enkel moment spijt van gehad. Maar dat eigen plekje waar ik helemaal alleen op de wereld kan zijn. Dat ga ik toch missen.

Althans... dat denk ik. Maar wanneer m'n vriend meer dan enkele dagen niet thuis is word ik helemaal gek van de eenzaamheid. Dus misschien maar goed, dat ik niet alleen woon. ;)

prachtige dag

Dit weekend gingen mijn vriend en ik naar Knokke. Hij heeft daar een appartement, al is zijn grootmoeder daar meestal. Maar zij was er even niet, dus gingen wij het inpalmen. We hadden een uitnodiging gekregen voor Art Nocturne, een soort van kunstbeurs. Dus deed mijn vriend een kostuum aan en deed ik de moeite om mijn make-up te doen.
De laatste tijd zitten we meestal in jogging naast elkaar op de zetel en dit uitstapje was dus best leuk.

Mijn vriend is me de laatste tijd enorm aan het verwennen. Op vakantie in Spanje kreeg ik al een prachtige ring. En ook nu weer verraste hij me met een halssnoer echte parels. Ik dacht dat zoiets me niet zou staan. Maar ik geef eerlijk toe, het is prachtig.

Na Art Nocturne gingen we terug naar het appartement waar we zelf pizza maakten en allebei een dikke sigaar rookten. Sigaretten zijn mijn ding niet, maar sigaren... Oh... Het ziet er niet uit, een opgeklede jongedame met een parelsnoer en een vette sigaar. Maar het was echt fantastisch.

En als kers op de taart verraste hij me ook nog eens met zo'n lantaarn waar je onderaan een houtblokje in brand moet steken en die dan rustig wegvliegt op de wind. We bonden er allebei een wens aan en daarna verdwijn hij in de avondlucht.

Het was een prachtige dag.

Doe het niet

Als mensen je ooit proberen te overtuigen om met je toekomstige schoonfamilie 10 dagen in een veel te klein appartement op reis te gaan... Doe het niet. Ik weet dat ik de zoveelste ben die het zegt, en je denkt: 'och, zo erg kan het niet zijn. Het is toch een leuke kans om elkaar beter te leren kennen?"

Nee

Doe. Het. Niet.

Je kan vast al wel raden wat ik heb gedaan! Ik ben normaal een zeer kalm persoon, pas me aan in de meest onaangename omstandigheden. Nog nooit heb ik heimwee gehad, niet toen ik op mijn 16 met school naar India ging, niet toen ik op kot ging, zelfs niet toen ik vroeger op kamp ging. Nog nooit. Tot deze vakantie.

Misschien was het gewoon geen goed idee met mijn vriend, zijn moeder, nonkel, zus en broer in een klein appartement met twee slaapkamers te verblijven. Misschien was dat gewoon heel dom. Nog meer omdat zijn moeder en nonkel geen twee seconden vriendelijk tegen elkaar konden zijn. Als twee kleuters belden na elk conflict (min. 2 keer per dag) naar hun moeder om te zeggen wat de ander verkeerd gedaan had.

Op verschillende momenten heb ik me afgevraagd of er in de geschiedenis van de wereld iemand zo stom is geweest als ik en vrijwillig had deelgenomen aan zo'n uitje. Het antwoord is "neen", als je het afvraagt.

Na tien dagen zit in ondertussen uitgeput thuis, helemaal kapot. Met nog steeds hartkloppingen wanneer ik terugdenk aan het hele gebeuren...

Maar hey, ik ben tenminste wel mooi bruin geworden!

waarom niet?

Er zijn enkele maanden over het verwijderen van mijn oude blog gegaan. En dit is mijn zoveelste poging om een nieuwe blog te starten. Ik mis het bloggen, het was een deel van mijn identiteit. Ik probeerde het op andere sites, onder verschillende namen. Maar uiteindelijk kom ik dan toch tot de conclusie dat ik een band heb met Blogger. Het is misschien niet de meest handige site, of de mooiste... Maar jarenlang heb ik mijn teksten geschreven in het te kleine vakje en lopen vloeken op de lay-out die nooit leek te werken.

Dus heb ik besloten om hier terug een blog aan te maken. Simpel. En terug schrijven zoals ik dat vroeger deed. Met een frisse kijk op de wereld schrijven waar ik over denk, zonder me al teveel zorgen te maken over hoe dat dan overkomt.

Ik ben 22 jaar, Belg, in relatie met een geneeskundestudent, raar en bovenal ben ik eigenlijk gewoon een enorme trut. Laten we daar maar even eerlijk over zijn. Voor de rest ben ik saai, net zoals mijn leven. Mijn vorige blog begon ik toen ik ongeveer 14 was. Laten we hopen dat deze toch ook 5 jaar meegaat.